به گزارش «عمار فیلم»، سید شهاب الدین واجدی، عکاس و سردبیر عکس باشگاه خبرنگاران جوان؛ پیشتر «حاج بهزاد» را به عکاس جبهه و جنگ و تصویرگر دوران پُر افتخار دفاع مقدس می‌شناختم، چرا که خودم سال‌هاست دوربین‌به‌دست گرفته‌ام و وقایع و رویدادهای دهه سوم و چهارم انقلاب را به تصویر می‌کشم و آشنایی با آثار، منش و رفتار بزرگان و پیشکسوتان این عرصه، برایم شیرینی و حلاوت خاصی دارد.
حاج «بهزاد پروین قدس»، یکی از آن شخصیت‌هایی بود که در بین ماست اما به دلیل بُعد مسافت و زندگی ایشان در تبریز فرصت تلمذ و درک ایشان میسر نشده بود و به جز تعدادی عکس در کتب عکاسی جنگ و صفحه ایشان در فضای مجازی، کمتر از حالات و احواشان با خبر بودم! تا این‌که مستند پرتره «بیر عالم سؤز» (یک دنیا حرف) کاری از طه امیری و حسین بدرلو را دیدم… اینجا بود که دریچه جدیدی از حالات روحی و خاطرات این مرد بزرگ، سرگشته شهیدان و مخزن الاسرار لشکر عاشورا به رویم باز شد.
با روایت خاطراتش به آن روزها که ندیدم، سفر کردم، با دو عشق‌اش «احد» و «حبیب» عشق کردم، با سادگی و صفای وجودش صفا کردم، با غم غربت‌اش برای «آسترباف» محزون شدم و با بغض‌هایش برای دوستان شهیدش بغضم ترکید و گریستم… دیدن این فیلم باعث شد با مستند قدیمی «بیر عالم سؤز» ساخته خود «حاج بهزاد» هم آشنا شوم و دنبال نسخه‌هایی از آن در فضای مجازی بگردم و به تماشای فیلمی ماندگار از تفحص تا تشییع شهدا بنشینم…
مستند پرتره و زندگی ایشان که توسط دوستان هنرمندم با زحمت و تلاش فراوانی ساخته شده و می‌دانم در این وانفسای اوضاع فرهنگ و هنر، ساخت هر اثری در این مضمون، خود، گنج و جواهر گرانبهایی است که باید قدردان آن بود و به آنان خداقوت می‌گویم. اما به‌نظرم این فیلم، همه آن چیزی نبود که از «بهزاد پروین قدس» شنیده و دیده بودیم، شاید نگاهی ساده و روان بود به علایق و عشق‌های دوران جنگ و پس از جنگ ایشان تا ادامه راه با شهدای جبهه‌های مقاومت و مدافعان حرم!
اما مطمئناً «حاج بهزاد»، دنیایی خاطره، حرف نگفته، رنج‌ها و دردها در سینه دارد که شاید یا به مصلحت نیست بیان کند یا این‌که این فیلم ظرفیت و گنجایش آن حرف‌ها را ندارد! نمی‌دانم؟! اما حاج بهزادی که از قدیم می‌شناسیم این اسطوره چند وجهی و چند بُعدی هنر متعهد و انقلابی از هر انگشت‌اش هنری می‌بارد، هنرمندی که هم نقاش و گرافیست است و هم در فیلم و مستندسازی و خاصه در عکاسی حرف‌ها برای گفتن و دنیایی عکس و اسلاید ارزشمند دارد و این حقیر در هر سکانس منتظر دیدن و پرداختن به آن‌ها بودم که نمی‌دانم چرا این‌ها خصائص را گذرا شاهدش بودیم و در این فیلم، کمتر دیده شد؟! اما در نهایت به نظر نگارنده این فیلم شعاری نبود و کاملا بی‌ادعا، روایتی بود ساده از دنیای هنرمندی ساده و بی‌ادعا.
ورود به آرشیو
