به گزارش «عمار فیلم»، سوال این است آیا در انتقال پیام نیز همان جایگاه فرادست به فرودست حاکم است؟ یعنی همواره فرستنده پیام صاحبان قدرت و ثروت باید باشند؟!
این روزها اخبار جشنواره عمار بگوش می رسد، شاید برای خیلی ها اینطور بنظر بیاد که اینم یک رویداد شعارزده حکومتی بیش نیست و ساده از کنارش بگذرند. اما برای من که فارغ از همه علقه هایی که دارم دنبال کننده رویدادهای فرهنگی هنری و اجتماعی کشور هستم جشنواره عمار را با همه بضاعت اندکی که داره رویدادی جریان ساز می بینم که تلاش کرده در جهت عدالت رسانه ای گام برداره، در دنیای رسانه‌های سلبریتی زده که فوت گربه فلان خانم بازیگر در صدر اخبار و تحلیلشون قرار میگیره و یا جشنواره هایی که با هزینه گزاف به دنبال جذب چهره های مطرح هستند برای دیده شدن این عمار است که در ملت قهرمان خود لنز دوربین خود رو به سمت آن کارآفرینان گمنام کشور میگیره و یا در اعماق معادن کشور دنبال استیفای حق کارگران مظلوم میگرده.
با همه انتقاداتی که خیلی از دوستان اینروزها از کم و کیف جشنواره عمار مطرح می کنند اما من دست مریزاد می گویم به دست اندرکارانش که در قبال خیلی از رسانه های ملی کشور با میلیاردها تومان بودجه, آنها مسئولیت تلاش برای عدالت در رسانه را بدوش می کشند.
اکر سال گذشته فیلم برگزیده جشنواره، مستند «داد» بود که در کنار مطرح ساختن معادله سه مجهولی جمهوریت عدالت امنیت سراغ کارگران بیکار شده و شلاق خورده معدن طلای آقدره رفته بود امسال بالکل جشنواره دغدغه اش مسائل کارگری است.
فیلم افتتاحیه عمار مستند زمستان یورت بود که به ماجرای کشته شدن معدن کاران مظلوم آزادشهر استان گلستان که دل همه مان را به درد انداخت پرداخته است.
مسئله ای که در فیلم مطرح میشود این است که اگر رسانه ها قبل از وقوع آن حادثه در کنار خیلی از مسائل پوچ و دم دستی یکبار بطور جد به مشکلات آن معدن می پرداختند شاید الان داغ دار معدن کاران مان نبودیم.
حجت عدالت پناه
ورود به آرشیو
