خانه » اخبار » زیباترین خاطره‌ام لبخندهای معصومانه ۷۰۰ کودک سیل‌زده بود

به گزارش «عمار فیلم»، معصومه اسلامی دبیر آموزش و پرورش، کارشناس ارشد علوم قران و حدیث و اکران کننده مردمی فیلم های جشنواره عمار گفت: آشنایی من با جشنواره مردمی فیلم عمار به شش سال پیش برمی‌گردد و تا امروز هم به صورت مستمر در حال اکران فیلم‌های جشنواره هستم. در واقع آشنایی من با دیدن فیلم‌های عمار در یکی از طریق الرضاهای مسیر مشهد در تربت حیدریه شکل گرفت و اولین آدرس فیلم‌های عمار را از نوجوانی در این مسیر گرفتم.

وی افزود: تا امروز اکثر آثار جشنواره فیلم عمار را اکران کردم ولی تمامی فیلم‌های عمار مدرسه و بخش کودک و نوجوان را به صورت ویژه اکران کردم. از جمله این اماکن می‌توانم به کانون‌های تربیتی، مدارس، مساجد و حسینه‌های استان مازندران و فارس و شهرستان‌های مختلف اشاره کنم.

این اکران کننده مردمی ادامه داد: همه برنامه‌های اکران فیلم، سرشار از خاطره هستند اما زیباترین خاطرات من از اکران‌های کانون «فاطمه زهرا» ساری است. وقتی در فیلم «کلاس معلم» حضور و غیاب می‌کند و همه سالن کانون حاضر می‌گفتند.

اسلامی خاطرنشان کرد: اکران در روستاهای مرزی ساری خیلی برای من جالب بود. بچه‌های محروم روستای طوقدار تا حالا سینما را ندیده بودند و برای اولین بار پروژکتور را می‌دیدند. اکران در مناطق محروم هم غم و هم شادی دارد. غم برای این همه محرومیت و شادی بابت دیدن این همه ذوق و شوق دارد.

وی اضافه کرد: به منظور معرفی و اطلاع رسانی برنامه‌های اکران فیلم، کار تبلیغی خاصی انجام نمی‌دهم جز اینکه با دوستان بسیج دانش آموزی و فرهنگیان هماهنگ می‌کنم و یا از طریق واحد پرورشی وارد عمل می‌شوم و در زمان غیر موظف خود به مناطق و روستاها و مدارس می‌روم و اکران انجام می‌دهم. سعی می‌کنم از هر جلسه‌ای که مدیران حضور دارند استفاده کنم و فیلم‌ها را معرفی و نوبت اکرانی را مهیا کنم.

این اکران کننده مردمی به بلیت فروشی در برنامه اکران فیلم‌های جشنواره عمار اشاره کرد و یادآور شد: اغلب برنامه‌های اکران فیلم و نمایش آثار مستند را به جز مستند سینمایی «عابدان کهنز» به صورت رایگان و بدون بلیت فروشی انجام می‌دهم. البته کار اکران فیلم سینمایی «منطقه پرواز ممنوع» را هم دلی و جهادی انجام می‌دادم.

اسلامی در بخش دیگر سخنان خود نداشتن پروژکتور را یکی از مشکلات بزرگ پیش روی اکران دانست و عنوان کرد: مشکل بزرگ من در مسیر اکران فیلم های جشنواره عمار نداشتن پروژکتور است. اگر این سیستم را داشتم چه بسا لحظه‌ای بدون اکران در اوقات فراغت از تدریس نداشتم. یکی از سختی‌های پیش روی ما زمانی است که وقتی برای اکران به مدرسه‌ای می‌روم با سیستم خراب و نیم سوز مواجه می‌شوم.

وی اظهار داشت: زمان زیادی نیست که از مازندران به فارس و شیراز منتقل شدم. فروردین ماه امسال از نزدیک شاهد سیل وحشتناک شیراز منطقه سعدی بودم و حالا که مدت‌ها از آن اتفاق گذشته هنوز این منطقه محروم به معنای واقعی مصیبت زده است.

این اکران کننده مردمی اضافه کرد: به عنوان یک معلم واقعا دوست داشتم کاری برای حداقل کودکان این منطقه انجام بدهم و چه چیزی بهتر از نشاندن گل لبخند بر چهره معصوم بچه‌های محله سعدیه شیراز است. مطمئن هستم بسیاری از مردم مرفه شمال شهر شیراز همانند معالی آباد، قصرالدشت و چمران فقط به فاصله یک تونل سعدی، خبر از این همه محرومیت ندارند.

اسلامی خاطرنشان کرد: زیباترین خاطره‌ام لبخندهای معصومانه نشسته بر لبهای ۷۰۰ کودک و نوجوان سیل‌زده بود که برخی هنوز غصه ویرانی خانه را دارند که تنها مامن خانواده‌های محروم آنها است. خانه‌هایی که استقامتی ندارند و هر لحظه بیم فروریختن آنها می‌رود. نمی‌دانم ولی کار ما پر کاهی بود نه حتی برگ سبزی تحفه درویش، کاش مسئولین نظری به این همه درد کنند که گفتنی نیست.

وی تصریح کرد: عمار و اکران‌های آن به گونه‌ای عجیب با زندگی من عجین شده و همسر و پسرم نیز وارد این عرصه شده‌اند. هیچگاه اربعین و شاهچراغ و موشک کاغذی درست کردن‌های همسرم با اوریگامی برای فیلم «منطقه پرواز ممنوع» را فراموش نخواهم کرد. زیرا از دور دیدم اطراف ماشین ما پر از کودکان است و همسرم نه به سبک اوریگامی که به سبک قدیمی و دهه چهل خود برای بچه‌ها موشک می‌ساخت و آنها ذوق زده منتظر موشک کاغذی بودند.

این اکران کننده مردمی در پایان صحبت‌های خود گفت: من فقط یک آرزو دارم بتوانم یک پروژکتور تهیه کنم و هر جا امکان اکرانی پیش بیاید بدون دغدغه سیستم خراب آنجا باشم.