محسن اردستانی، مستندساز و کارگردان مستند «تهران – بیروت» در رابطه با نقاط ضعف و قوت این اثر عنوان کرد: «ابتدا عرض کنم که ما مامور به انجام وظیفه هستیم. کار را باید خدا قبول کند. یک ایراد کار رسانهای این است که باید دیده شود، برخلاف دیکر کارهای خیر که انجام میگیرد و نباید دیده شود. بنده خیلی علاقه به کار در فرم مشخص دارم اما در لبنان، ما با حداقل امکانات و افراد مشغول به کار شدیم. با یک کوله و یک لبتاپ ضبط و تدوین میکردیم. اما با همین شرایط تا روز آخر و لحظات پایانی سفر مشغول ثبت وقایع و تولید مستند بودیم.»
وی ادامه داد: «این اثر یک مستند کوتاه گزارشی بود تا کمی از سطح خبر بالاتر رفته و روایت کنیم. برای مثال اگر ما در یک مدرسه ساکن میشدیم و کار تولید میکردیم، قطعا کار عمیق تر و دقیقتری تحویل میدادیم. اما ما با یک اتومبیل خواستیم به همه بخشهای لبنان و نقاط مختلف آن سر بزنیم در عین اینکه تصویربرداری نیز ممنوع بود. به همین دلیل تعداد سوژهها بالاست اما عمق پردازش به مطلب کمتر است. البته این ویژگی مستند میتواند کمک شایانی به دیگر مستندسازان بکند تا راحتتر سوژههای خود را شناسایی کنند.»
اردستانی در رابطه با تفاوت دیدگاههای هنرمندان و در نتیجه تولید آثار متفاوت گفت: « بنده از اینکه هرکسی که میتواند کار کند و اثر تولید کند اسقبال میکنم. قطعا اگر هرکسی غیر از من و علی صدرینیا مستند میساخت، به دلیل تفاوت منظر و نگاه به مسائل، قالب و فرم دیگری تولید میکرد.»
وی افزود: «تلاش ما این بود که در همان شرایط بحرانی جنگ نیز یک حقی را ادا کنیم و روایت صحیحی را به گوش دیگران برسانیم. من دغدغه تولید مستند فرمدار و به قاعده نداشتم و صرفا میخواستم برای لبیک به دعوت رهبری که فرمودند کمک به لبنان برای همه فرض است، به میدان بیایم و روایتی تولید کنم.»
محسن اردستانی در پایان اضافه کرد: «امروز به کار رسانهای بیش از همیشه نیاز داریم. برای تیم رسانهای هرچقدر هم خرج بکنند جا دارد و نیاز داریم. متاسفانه با این همه در رسانه ضعیف هستیم.»