خانه » اخبار » روایت تلخ و دردناک محسن اسلام‌زاده از دل فاجعه «میرزااولنگ» افغانستان

به گزارش «روابط عمومی جشنواره عمار» و به نقل از رجانیوز،-محسن اسلام زاده- امروز بعد از کلی پیگیری موفق به صحبت با یکی از مدافعان «میرزااولنگ» شدم. «سید اسماعیل» شب آخر و بعد از شکسته شدن خطوط دفاعی موفق به فرار شده بود. گوشه ای از صحبتهای او را نقل می کنم:
منطقه میرزااولنگ در یکی از مناطق حاشیه ای و دور افتاده ولسوالی صیاد در ولایت سرپل است. این منطقه کوهستانی و دسترسی به آن بسیار سخت است.
مدت دو سال جنگ در این منطقه جریان دارد و منطقه در محاصره پشتونهاست.
در طول این مدت، مردم و نیروهای نظامی در مقابل هجمه ها مقاومت کردند و بارها اخطار داده بودند که منطقه در حال سقوط و نیاز به پشتیبانی هوایی است، ولی متاسفانه علی رغم پیگیری های والی سرپل نیز، هیچ پشتیبانی هوایی نه از جانب حکومت و نه از جانب نیروهای ائتلاف امریکایی صورت گرفته است.
نهایتا چند روز پیش حمله سراسری از هفت نقطه به میرزااولنگ می شود. مهاجمان بسیار تجهیز بوده اند و نفرات زیادی داشته اند که خطوط مدافعان شکسته می شود و مجبور به فرار می شوند.
عده ای با استفاده از تاریکی شب موفق به فرار می شوند ولی با روشن شدن هوا از خروج خانواده ها جلوگیری می شود که بعدا با میانجی بزرگان، آنها از منطقه خارج می شوند.
۵۰- ۶۰ شهید هستند که اکثرا از مدافعان هستند و دو سه زن و کودک در میان شهدا هستند. در عین حال از سرنوشت تعدادی هیچ اطلاعی در دست نیست و مشخص نیست که مخفی یا دستگیر شده اند.
منطقه در حال حاضر تخلیه شده و قلیل افراد مسن که موفق به فرار نشدند اسیر شده اند.
اینکه گفته می شود این افراد طالب هستند یا داعش علی رغم تکذیب های هر دو گروه، باید گفت که آنها پشتونهای منطقه اند که مشخص نیست در بیعت کدام یک از این دو گروه هستند. ولی نکته اصلی اینجاست که در راستای شکستهای مکرر در مناطق شمالی، پشتونها دست به این عملیات زده اند.
فعلا خیلی از مردم به مرکز ولایت سرپل کوچ کرده اند ولی زمزمه هایی مبنی بر پیشروی مهاجمان به سمت مرکز ولایت و سقوط آنجا هم به گوش می رسد.
هر چند منطقه کوهستانی است و عملیات در آنجا بسیار سخت و مشکل است اما گفته می شود که عملیاتهایی برای باز پس گیری در حال انجام است ولی درخواست ما این است که اگر چنین عملیاتی وجود دارد، باید ما هم در آن حضور داشته باشیم تا بتوانیم اجساد شهدا را جمع آوری کنیم و به دنبال مفقودان باشیم.
«سید اسماعیل» با گریه ادامه می دهد و می گوید:
متاسفانه هزاره ها و شیعیان هیچ جایی نه در افغانستان و نه در هیچ کجای جهان اسلام ندارند و هیچ کس به فکر آنها نیست.
حرفی برای گفتن به او ندارم. تنها سعی می کنم کمی به او دلداری بدهم و به آینده امیدوارش کنم ولی او می گوید قبلا به آینده امیدوار بودیم ولی هر روز بدتر از دیروز شد و الان با آینده ای نامعلوم روبرو هستیم….