حسین جعفری، نویسنده اثر«جبل الحاجز» و برگزیده دوره چهاردهم جشنواره عمار با پرداخت به موضوع دفاع مقدس و نقش بانوان در این حوزه و در ارتباط با ایده و شکلگیری موضوع فیلمنامهاش بیان کرد: «در ارتباط با دفاع مقدس و حوزههای مربوط به آن، مطالعات پراکنده زیاد داشتم و همیشه دفاع مقدس یکی از موضوعاتی بود که میخواستم به آن بپردازم و اثری خلق کنم. شاید بشود گفت ماجرا از سال 98 و با مطالعه یکی از کتابها در حوزه دفاع مقدس شروع شد، کتابی با نام «خاطرات ایران» که در ارتباط با خانم «ایران ترابی» بود و اتفاقاتی که در دفاع مقدس اعم از محاصره دوم سوسنگرد برایم جذاب شد.»
وی افزود: «در محاصره سوسنگرد و علیالخصوص دومین محاصرهاش چه در داخل شهر و چه در خارج شهر مقاومت مردمی شکل میگیرد که با دستور آقا و شهید چمران و نیروهای ایشان، این محاصره در روز سوم در زمانی که فقط یک خیابان اصلی در شهر و یک مسجد باقی مانده بود، شکسته میشود.»
نویسنده اثر «جبل الحاجز» در رابطه با انگیزه ساخت مستند خود گفت: «نکته جالب این محاصره، گروهی بود که از تبریز با فرماندهی «شهید علی تجلایی» اعزام شده بودند و از درون مقاومت میکردند تا اینکه به روز محاصره مسجد رسید. کل این ماجراها برای من جذاب شد و چون دغدغه نقش و حضور بانوان در دفاع مقدس را داشتم همچنین مطالعه کتاب ایران خانم و این برهه زمانی، باعث شد این دو ماجرا و موضوع را باهم ترکیب کنم و طرحی در ذهنم شکل بگیرد تا نتیجهاش شد «جبل الحاجز» که برنده فانوس بخش فیلمنامه جشنواره عمار گردید.»
همچنین اضافه کرد: «البته آن کتاب یک ایده اولیه بود چون خانم ترابی در محاصره شهر نبودند و زمانی که محاصره درحال پیشرفت بود، شهید چمران در بیمارستان سوسنگرد مشغول رسیدگی به مجروحان بودند. در راستای همین اتفاق، چند ماشین میفرستند تا زخمیها، دکترها و پرستارها را به عقب برگردانند. تلاش من این بود که میخواستم شرایط داخل محاصره و مقاومت مردمی را روایت کنم. «احمد دهقان» نیز که از پژوهشگران دفاع مقدس است خیلی به من کمک کرد و منابع مختلفی را معرفی نمود.»
جعفری در ارتباط با کمبود آثار حوزه دفاع مقدس در سینمای کنونی گفت: «در حال حاضر متاسفانه اقتصاد، گیشه سینما و سوژهها را مدیریت میکند و فیلمهای کمدی که روی پرده هستند و بعضا با موضوعاتی سخیف جای دیگر سوژهها را گرفتهاند. اکنون در ژانر کودک و نوجوان نیز به شدت فقر سوژه را شاهد هستیم.»
وی افزود: «در عصر کنونی نیز درگیر یک جنگ شناختی در حوزه زنان هستیم که دشمنان از بیرون خاک کشور دارند روی حوزه زنان مانور میدهند و این مسئله برایشان مهم و پررنگ است. از همین طریق نیز کشور را دچار مشکل میکنند.»
صاحب اثر برگزیده چهاردهمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار در خصوص راه حل مشکلات در حوزه بانوان کشور بیان کرد: «ما الگو های بسیار زیادی داریم که در انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، کنشهای بسیار جدی و موثری داشتند. اگر با این موضوعات آثاری ساخته شود موجب میشود زن ایرانی متوجه جایگاه بالای خودش و میزان اثرگذاریاش شود و بداند که انقلاب اسلامی چهمیزان در حوزه زنان رشد داشته است. همچنین میتواند کمک شایانی به حوزه فیلمسازی و اثرگذاری در فیلم و فیلمنامه کند.»
وی اشاره کرد: «در خوشبینانهترین حالت میتوانیم بگوییم بحث منافع اقتصادی در میان است. متاسفانه فقط به همین موضوع نمیشود بسنده کرد چرا که برخیها میگویند سفارشیساز نیستند و سمت اثر سفارشی نمیروند. در صورتی که اتفاقا سفارشی میسازند اما از نوع آثار انقلابی و اسلامی نیست و همین باعث ساخت اثرهایی عاری از محتوای خوب میشود که فیلمها را به سمت اروتیک و خشونتهای اعتراضی میبرند.»
حسین جعفری، نویسنده اثر «جبل الحاجز» ادامه داد: «در صورتی که روی مسائل مهمتری میشود کار کرد. برای کسی مثل من، محتوای خوب اهمیت دارد و همین باعث شد تا اثرم را به جشنواره عمار ارسال کنم زیرا عمار در حوزه محتوا و مولفههای انقلابی و اسلامی قوی عمل میکند و چیزی از چشم داوران پوشیده نمیماند و فرم اثر برایش مهم است و میداند که هدفاش چیست و چهکار میخواهد بکند.»
همچنین او در خصوص گلایههایی از روند برگزاری دوره قبلی جشنواره گفت: «روال کلی جشنوارهها این است که ابتدا به فیلمنامه پرداخته میشود، بدینگونه که اولین جایزه، جایزه فیلنامه است و در انتها نیز بهترین فیلم تقدیر میشود. به عبارت دیگر هرچه جشنواره به انتها نزدیکتر میشود جوایز مهمتر، و برای احترام به حضاری که دیر آمدند در انتهای مراسم جوایز اهدا میشوند.»
وی افزود: «در عمار، بخش فیلمنامه با بخشهای دیگر تلفیق شده بود و جایزههای مختلف را با هم اهدا میکردند و اختصاصی نبود؛ همچنین برای اهدای جوایز نیز فقط یک نفر از داورها در حوزه فیلمنامه و یک نفر از حوزههای دیگر و یک نفر همسر شهید حضور داشتند که انتظار داشتیم کمی بیشتر به این موضوع پرداخته شود و بی ارزش جلوه نکند.»
وی در ارتباط با اتفاقات پس از برگزیده شدن در جشنواره نیز گفت: «انتظار میرود که اگر فیلمنامه مورد پسند واقع شده است پس از جشنواره حمایت بشود یا حداقل نویسنده آن به جایی معرفی شود. چون فیلمنامه قابلیت چاپ شدن ندارد و حتی اگر هم چاپ شود، ارزش ادبی ندارد و استقبالی نمیشود. چرا که مخاطب خاص مانند دانشجو و هنرجویان دارد و مردم عادی و مخاطب عام معمولا به سراغ خواندن فیلمنامه نمیروند.»
همچنین ادامه داد: «هرچند که از برگزیدگان حمایتی نمیشود اما امیدوارم جشنواره با قدرت و انرژی پیش برود. در این رابطه نیز استاد محمدحسین نیرومند در یکی از مصاحبههای خود در ارتباط با ارزشمند بودن فیلمنامهها اشاره داشت که اگر جشنواره عمار تسهیل شود و فقط در حوزه فیلمنامه سرمایهگذاری کند، سینما را هم میتواند قبضه کند. بسیاری از بزرگان دیگری در سینما هم به میزان اهمیت بالای فیلمنامهها اشاره کرده اند ولی متاسفانه پای عمل که میرسد کسی حمایت و توجه نمیکند.»
جعفری در ارتباط با جریانسازی و موضع گیری جشنواره ها افزود: «زمانی که هنرمندی نیاز به دیده شدن داشته باشد، بخواهد مورد تایید و تشویق قرار بگیرد و یا حتی مسیر رشد خود را هموار کند، دست میگذارد روی شرکت در جشنوارهها؛ جشنوارههای خارجی نیز مولفههای خاصی اعم از سیاست و فرهنگ دیگر کشورها دارند و آنها را هدف قرار داده اند و اگر کار هنرمندی ضد سیاستهای آنها باشد او را قبول نمیکنند.»
وی افزود: «همین میشود که جوان ایرانی فکر میکند باید کشور خود را خراب جلوه دهد و سیاهنمایی کند یا موارد و مشکلات خاص و کوچک را به مشکلات بزرگ و کلی تعمیم دهد تا بتواند به جشنوارههای خارجی راه پیدا کند.»
حسین جعفری برگزیده دوره چهاردهم جشنواره عمار در رابطه با جذب و به کارگرفتن هنرمندان داخلی در جشنواره عمار بیان کرد: «جشنوارهای مانند عمار در گام اول میتواند افراد مذهبی و حزباللهی را حفظ کند و در گام دوم، قشر خاکستری را هم جذب کند.»
همچنان اضافه کرد: « رهبر معظم انقلاب نیز در یکی از دیدارها زمانی که مرحوم نادر طالبزاده در قید حیات بود فرمودند باید افراد مذهبی و حزب اللهی را پیدا کنیم، برنامهریزی کنیم و از آنها کار بخواهیم حتی بگذاریم چند کار را خراب کنند تا یاد بگیرند و در این امر سخت نگیریم و به یکباره از آنها در ابتدای مسیر، کار حرفهای نخواهیم.»
او در پایان مصاحبه گفت: «متاسفانه با سیاستهای کنونی که در سینما و فرهنگ وجود دارد بهانههایی اعم از بودجه محدود و فشار افراد بالاسری را شاهد هستیم و بسیاری از مراکز اجازه این آزمون و خطا را نمیدهند و انتظار کار حرفهای از یک شخص آماتور را دارند.»